Το πάθος του ΠΑΣΟΚ

Δεν έχει καταλάβει κανείς μέχρι σήμερα τι συμβαίνει με το ΠΑΣΟΚ ; Κι’όμως είναι μάλλον απλό. Το ΠΑΣΟΚ γεννήθηκε και έζησε από έναν άνθρωπο και για έναν άνθρωπο, τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και πέθανε μαζί του.
Γιατί μόνο εκείνος μπορούσε να «βγάλει» την Ελλάδα από την τότε ΕΟΚ και να διώξει τις «βάσεις του θανάτου», χωρίς ν’ αλλάξει τίποτα αλλά και χωρίς «ν’ανοιξει μύτη» από τις «λοιπές Δημοκρατικές Δυνάμεις».
Το είχε πει δε φωναχτά ο κ. Γ.Κατσιφάρας (για τον θυρωρό της πολυκατοικίας που δεν θα τους ήξερε χωρίς αυτόν) και το ξαναείπε, ανοίγοντας την πόρτα διαφυγής προς την νέα ζωή, ο κ. Μ. Χρυσοχοϊδης, προτείνοντας την αλλαγή «συμβόλων και ονομασίας» χωρίς να τολμήσει κανείς να τον…ακούσει.
Από το 1996 και μετά προσπαθούν να αναστήσουν το ΠΑΣΟΚ υποδυόμενοι τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά ματαιοπονούν. Έτσι το τραίνο που έτρεχε τα τελευταία 10 χρόνια χωρίς καύσιμα πλέον, μόνο με την κεκτημένη ταχύτητα που είχε από τον Α.Παπανδρέου, φυσιολογικά σταμάτησε.
Όμως, με μόνο «τυπικό» προσόν ένα διάσημο όνομα, είτε εκ συγγενίας είτε εξ απλής συνωνυμίας, δεν αναγορεύεται κανείς ηγέτης και μάλιστα ενός μεγάλου κόμματος, με τις ιδιαιτερότητες του ΠΑΣΟΚ. Αλλά ούτε και η παθολογική πολυλογία δείχνει ηγετικά προσόντα. Η εποχή Μαυρογιαλούρου πέρασε. Η Ελλάδα είναι πλέον μια Ευρωπαϊκή χώρα και οι Έλληνες δεν είναι πιά μόνο Βαλκάνιοι.
Ας το δούν κι’ ετσι αυτοί που θα ερευνήσουν τα αίτια της ήττας, ψάχνοντας «δεξιά και αριστερά», ή διερωτόμενοι αν, στην εποχή των διαστημικών ταχυτήτων, το άλογο πρέπει να πάει μπροστά ή πίσω από το κάρο .