Περί Μύθων της Ιστορίας μας

Άκουσα πάλι από έγκυρα χείλη, καθηγητή Πανεπιστημίου, σε τηλεοπτικό σταθμό (Mega), ανήμερα της 25ης Μαρτίου, τα περί “μύθων” σχετικά με το Λάβαρο και την κήρυξη της Επανάστασης από τον Π.Π.Γερμανό και του "κρυφού σχολιού “ και άλλων (μύθων) που δεν πρόλαβε να μας πει ποιών.
Κατ'αρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ιστορικός Μύθος δεν σημαίνει ούτε ψεύδος, ούτε παραμύθι, ούτε πολύ περισσότερο, εκ του μη όντος περιγραφή γεγονότος. Είναι εξιδανικευμένη περιγραφή κάποιου, μείζονος σημασίας ιστορικού γεγονότος, με τρόπο που να μένει στην εθνική συλλογική μνήμη και στην εθνική συλλογική συνείδηση.
Με την διευκρίνηση αυτή κατά νου, δεν έχω καταλάβει τελικά τι εξυπηρετεί και σε τι σκοπεύει αυτή η εμμονή στην “απομυθοποίηση” και “αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας”. Ας δεχθούμε όμως, προσωρινά, ότι πράγματι δεν έγιναν έτσι τα πράγματα και ότι κανένας Δεσπότης δεν σήκωσε το λάβαρο του αγώνα και κανένας παπάς δεν δίδαξε την Ελληνική στα παιδιά.
Ας πούμε, λοιπόν, ότι 5-6 άνθρωποι, Έλληνες και πατριώτες (ή κι’αυτό είναι μύθος ;), χωρίς παπάδες και λάβαρα, συγκεντρώθηκαν σε κάποιο χώρο, γιατί αυτά τα πράγματα δεν γίνονταν τότε με.... τηλεδιάσκεψη, στην πλατεία του χωριού, στο καφενείο, σ'ενα σπίτι, οπουδήποτε τέλος πάντων (αλλά όχι στην εκκλησία, πάει και τελείωσε!) και αποφάσισαν την κήρυξη της επανάστασης. Μπορούμε να φανταστούμε αυτή τη σκηνή ; Κάποιος δεν θα πρέπει να είπε κάτι σαν “αδέλφια, όλοι στον αγώνα για την λευτεριά της πατρίδας μας” ή κάπως έτσι ; Κάποιος άλλος στην έξαψη της στιγμής δεν θα φώναξε “λευτεριά ή θάνατος”; Κάποιος τρίτος δεν θα πρότεινε να δώσουνε τα χέρια και να ορκιστούνε ότι θα δώσουνε και την ζωή τους ακόμα για την πατρίδα ; Ε΄κάπως έτσι πρέπει να έγινε, με την ψυχολογία των ανθρώπων που αποφάσιζαν μετά 400 χρόνια να αγωνιστούν για την λευτεριά τους. Το αν όλη αυτή η σκηνή δεν έγινε ακριβώς έτσι αλλά κάπως έτσι, αυτό σημαίνει ότι η διαδικασία της κήρυξης της επανάστασης είναι μύθος ; Το τελετουργικό είναι το μείζον ;
Τώρα ως προς τον ρόλο, τότε, των Δεσποτάδων και των παπάδων, της εκκλησίας γενικώς. Έχει σκεφθεί κανείς από τους περί μύθων ομιλούντες, μερικά πολύ σημαντικά της εποχή εκείνης ; Πρώτον, ότι Ελλάδα, με την έννοια του κράτους υπό Τουρκική Οθωμανική κατοχή (όπως πρόσφατα με τους Γερμανούς) δεν υπήρχε ; Δηλαδή, κράτος με Ελληνική κεντρική Διοίκηση και Ελληνικές Διοικητικές υπηρεσίες, έστω και κάτω από τον έλεγχο του κατακτητή, δεν υπήρχε ; και Δεύτερον, ότι η μόνη Ελληνική, ας πούμε, Διοίκηση κάποιας μορφής, οργανωμένη και διοικούμενη από Έλληνες, ήταν η Εκκλησία και ο κλήρος, έστω κι'αν μερικοί απ' αυτούς δεν συμφωνούσαν με την κήρυξη της επανάστασης ;
Ποιος, λοιπόν, θα φρόντιζε για την εκπαίδευση των Ελληνοπαίδων ; Το ότι οι Οθωμανοί δεν “εμπόδιζαν” την στοιχειώδη εκπαίδευση, μήπως την βοηθούσαν κιόλας και την ενθάρρυναν διορίζοντας δασκάλους και καθηγητές τους οποίους μάλιστα πλήρωναν από το δικό τους δημόσιο ταμείο, είχαν οργανωμένα σχολεία με ωράριο, βιβλία κλπ ; Τίποτα απ' αυτά. Αυτό λοιπόν το τεράστιο κενό το κάλυψαν οι παπάδες, από τους λίγους που ήξεραν πέντε γράμματα και ήταν κοντά στον λαό, αλλά και κυρίως, είχαν επίγνωση της αξίας και του ρόλου τους στην διατήρηση της Ελληνικής εθνικής συνείδησης του λαού, για πολλούς αιώνες Ελληνικής εθνικής ανυπαρξίας.
Ήταν λοιπόν μύθος, κατά τον κύριο Καθηγητή, το κρυφό σχολιό, δηλαδή ότι οι κατακτητές δεν απαγόρευαν μεν φανερά την μάθηση της Ελληνικής γλώσσας, της Ελληνικής Ιστορίας και των Ελληνικών Ηθών και Εθίμων, αλλά έκαναν ότι μπορούσαν με έμμεσο κα δόλιο τρόπο, στερώντας τους δηλαδή κάθε μέσο, οικονομικό και τεχνικό, για την επίτευξη του σκοπού αυτού. Αυτό δεν σημαίνει “κρυφό σχολιό” ; Με άλλα λόγια επέτρεπαν στους Έλληνες να αναπνέουν αλλά τους στερούσαν το οξυγόνο. Τέτοια ελευθερία.
Επειδή όμως διαισθάνομαι και από άλλες περιπτώσεις, όπως π.χ. το περίφημο βιβλίο της ΣΤ΄Δημοτικού , ότι η επιστημονική έρευνα του παρελθόντος μας, έχει πολύ ενδιαφέρον για τους ερευνητές/μελετητές, που εξ ορισμού είναι οι Καθηγητές του Πανεπιστημίου, θα ήθελα να τους ρωτήσω, τι έχουν κάνει 50 και πλέον χρόνια τώρα, που οργιάζει η προπαγάνδα των γειτόνων μας Σλαβομακεδόνων, που μέχρι Έδρες πολλές, σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού έχουν ιδρύσει και Συγγράμματα περί των αρχαίων “Μακεδονικών ριζών τους” σ' όλες, σχεδόν, τις Βιβλιοθήκες του κόσμου υπάρχουν και καυχώνται ότι είναι απόγονοι του Φιλίππου και του Μ.Αλεξάνδρου, χωρίς να φοβούνται να γελοιοποιηθούν ; Πόσα αντίστοιχα συγγράμματα Ελλήνων Καθηγητών και άλλων επιστημόνων υπάρχουν στις ίδιες Βιβλιοθήκες, ας αφήσουμε τις έδρες στα ξένα Πανεπιστήμια που εδώ το σύγχρονο Ελληνικό Κράτος λάμπει διά της απουσίας του.
Κι' αν μας πούνε, ως συνήθως, ότι το Κράτος φταίει που δεν δίνει λεφτά, θα τους απαντήσω ότι ο ιστορικός κ. Σαράντος Καργάκος, που είχε τον ζήλο για την αποκάλυψη της απάτης των Σκοπιανών και την αγάπη για την ιστορία μας και την ενημέρωση των απλών πολιτών, κάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία, βρήκε τα χρήματα από Έλληνες ιδιώτες πρόθυμους (δες ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και SKAΪ κ.α.), όπως πάντα όταν πρόκειται να βοηθήσουν την πατρίδα τους/μας, και δημοσίευσε μία πολυσέλιδη μελέτη, εύληπτη, κατανοητή και χρήσιμη στον καθένα και επιπλέον την παρουσίασε συγχρόνως και σε μετάφραση στ' αγγλικά.
Και άλλοι ψάχνουν για μύθους......στ' άχυρα (της TVούλας μας).